Skończyłam 40 lat. Mam dwójkę dzieci, córka ma 17 lat a syn 15. Jestem z nich bardzo dumna, są mądre i nie przynoszą mi wstydu. Wręcz przeciwnie, mają swoje pasje i rozwijają się w nich. Do tego bardzo pomagają mi w domu i zawsze znajdują dla mnie czas. Niestety wychowuje je samotnie, ich tata był chory i zmarł. Bardzo się wspieramy i kochamy.
Mam młodszą siostrę, nasi rodzice nie byli dość dobrym przykładem. Szybko musiałyśmy stać się samodzielne. Ona również jest mamą, jednak nie do końca radzi sobie w tej roli. Dla niej wychowanie dziecka się nie liczy, jestem zmuszona opiekować się jej 4-letnim synem.
Nie wiem, ile razy już najadłam się za nią wstydu. Cały czas zachowuje się jak nastolatka, ciągle poznaje nowych mężczyzn i ubiera się wyzywająco. Po pracy często wychodzi a wtedy, często nawet nie pytając mnie o zdanie, przyprowadza do nas Antka. Zawsze na godzinę, góra dwie.
Czasem znika na cały weekend, tłumacząc to Antkowi i mnie wyjazdem służbowym. To miły dzieciak, moje dzieci też go lubią, lecz to ona powinna go wychowywać.
Nie mam pojęcia, jak do niej dotrzeć. Moja siostra twierdzi, że zależy jej na dziecku, a zachowuje się całkiem odwrotnie. Chyba nie umie pogodzić się z byciem samotną matką. Chciałabym pomóc jej stanąć na nogi, by wreszcie zadbała o swoje dziecko i była bardziej odpowiedzialna.
